 |
Mensen gebruiken hun lichaam als ze praten – en veel. We veranderen bijvoorbeeld onze houding, bewegen ons hoofd, maken gebaren met onze armen en handen en gebruiken gezichtsuitdrukkingen om verschillende dingen over te brengen. Met andere woorden, visuele signalen vormen een essentieel onderdeel van de menselijke communicatie in veel culturen.
Het is het jaar 2049. We bestaan nu naast kunstmatige intelligentie. Mensachtige agents zijn volledig geïntegreerd in onze samenleving en werken in gewone banen. Ze gedragen zich als mensen en zien er volledig uit als mensen. De humanoids kunnen alle uiterlijke signalen die we aan bewustzijn koppelen imiteren en lijken volledig zelfbewust. Ze gedragen zich net zoals de humanoids in de dystopische film ‘Blade Runner’, geïnspireerd op het boek “Do Androids Dream of Electric Sheep?” (Dromen androids van elektrische schapen?) van Philip K. Dick, of zoals in de meer recentelijke tv-serie ‘Westworld’. In andere woorden: we hebben een punt bereikt in de tijd waarop technologische groei oncontroleerbaar en onomkeerbaar wordt, resulterend in onvoorzienbare veranderingen in de menselijke beschaving.
Een neppe glimlach herkennen is soms moeilijker dan je denkt. Hoewel mensen van nature sociale wezens zijn, zijn de meesten van ons verrassend slecht in herkennen of een glimlach oprecht is of niet.
Stel je voor dat je scherm ineens bevriest, of dat het beeld van je vriend of collega plotseling hapert terwijl hij of zij klinkt als een robot. Jij wilt iets zeggen, maar je weet niet zeker wanneer het jouw beurt is in het gesprek. Er valt een ongemakkelijke stilte. Het scherm wordt zwart.
