Als een jong meisje in een Slavisch dorp wilde weten hoe haar toekomstige man eruit zou zien, zou ze midden in de nacht naar een pikdonkere schuur gaan, twee spiegels tegenover elkaar plaatsen en twee kaarsen aansteken. Vervolgens zou ze in een eindeloze ‘tunnel’ staren, gevormd door reflecties, totdat ze een gezicht zou zien. Deze manier van waarzeggerij is gebaseerd op recursie.